Ik weet niet of deze twee Finse muzikanten nog veel introductie of voorstelling behoeven, want ze behoren allebei al decennialang tot de absolute top in de hedendaagse muziek van het Noorden van Europa. Ze spelen ook al heel lang samen, al duurde het een flinke tijd voor ze ertoe kwamen nog eens als duo naar buiten te treden. Dat deden ze, bij mijn weten, voor het eerst in 2007, toen ze met hun “Vapaassa Tilassa” een flinke rimpeling in het toenmalige folk-water veroorzaakten. Nu, dat was niet echt een duettenplaat, aangezien nogal wat gastmuzikanten opgetrommeld werden om één en ander in te blikken. Sinds die tijd kun je de accordeoniste en de pianist geregeld samen aantreffen op affiches van gespecialiseerde zalen en festivals -ze zitten ook beiden in in het Unto tango-orkest- maar het is nu pas dat er een opname komt van hun beiden samen. Deze keer doen ze echt alles zelf, van de composities -vier van Johanna, drie van Timo en drie traditionals- tot het arrangeren en inspelen en van bij een eerste beluistering valt het je op dat ze elkaar ongeveer blindelings aanvoelen.

Dat heeft natuurlijk zo zijn redenen: ze zijn beiden meesters op hun instrumenten, maar vooral hebben ze in de loop der jaren in zoveel verschillende projecten en formaties meegespeeld, dat ze de kunst van het samenspelen tot in de details in de vingers hebben en bijgevolg zowat ter plekke hun eigen of andermans composities hunnen heruitvinden. Wellicht komt dat nog het best tot uiting inde traditionals als “Polska från Sexdrega”, dat we ook kennen van Septentrio, of “Polska efter Lejsme Per” een werkstukje van Lejsme Per Larsson, de fiddler, wiens melodieën kennelijk zo’n beetje tot de verplichte literatuur behoren in de muziekacademies ginds. Ook van “Siliavalssi” vind je talloze voorbeelden en het straffe van deze plaat is, dat je aan het einde van de rit niet meteen kunt zeggen welk nummer nu traditioneel is en welk pas geschreven. Natuurlijk kun je wel horen waar de accordeon domineert en waar de piano voorop stond, maar verder blinkt deze plaat gewoon uit door de sterkte van de interpretatie en vooral door het vlekkeloze samenspel.

Gevolg: dit is, al is het een puur instrumentaal werkstuk van ruim drie kwartier, een heerlijk geheel om naar te luisteren: dit klatert, dit ruist, dit vloeit als helder water door de kamer heen aan aan het eind van de beluistering, voel je je voor even weer helemaal opgefrist. Zulke platen, ik krijg er maar niet genoeg van, zeker als je er opener “Lupa Tanssia” en het ronduit fantastische “Vest” als cadeau bovenop krijgt. Geweldige hedendaagse folk, met dat toefje jazz erbij, dat de tango onmiddellijk dichtbij brengt.

(Dani Heyvaert)